Tις προάλλες έπιασα τον εαυτό μου να ανατρέχει σε εικόνες.
Ροβόλαγα, λέει, το σκονισμένο μονοπάτι και ήμουν τριών χρονών. Είχα μπουκλίτσες στα μαλλιά και φορούσα ένα ροζόλευκο φορεματάκι με φρου-φρου γιακά και λουστρίνια παπούτσια, που έχασαν τη γυαλάδα τους από το χώμα.
Ήμουν χαμογελαστή και χαρούμενη.
Εξερευνούσα το τοπίο. Λίθοι πάνω στο μονοπάτι και λιβάδια ατέλειωτα στο μάτι γεμάτα αγριολούλουδα.
Ο αέρας μοσχοβολούσε σχοίνα, ενώ παράλληλα μου χάιδευε τις αραιές μου μπούκλες.
Κι εγώ με τη σειρά μου, άγγιζα το πυρήνα των λουλουδιών, παρατηρώντας την ανάγλυφη υφή τους.
Ήμουν ξέγνοιαστη, δεν με ένοιαζε που ήμουν “μόνη”.
Ωστόσο, κάποια στιγμή εμφανίστηκε στο βάθος μια φιγούρα. Πλησίαζε ολοένα και αποκτούσε όλο και νέες μορφές, τη μια γέροντας αγρότης, την άλλη ψαράς, μέχρι που με πλησίασε και αναγνώρισα τον πολυαγαπημένο μου παππού.
“Πώς είσαι Χρυσή;” άκουσα μια φωνή απόκοσμη να γαργαλάει τα αυτιά μου.
“Παππού, λαλούδια!” του ψέλλισα και έτεινα το νηπιακό μου χέρι, προσφέροντάς του ένα μάτσο αγριολούλουδα, που εν τω μεταξύ είχα μαζέψει…
Χαμογέλασε τόσο γλυκά, τα πήρε και συνέχισε το δρόμο του.
“Αντίο παππού!” του φώναξα και συνέχισα να υπάρχω στο τοπίο… πλήρης, χωρίς σκέψεις, γεμάτη αγάπη και φως.
Αυτό ήταν κάποτε το πρώτο μου όραμα, όταν άρχισα να αναζητώ τον εαυτό μου.
Δεν υπήρχε τίποτε που να ταράξει την ύπαρξή μου και τα γεγονότα έρχονταν και φεύγαν χωρίς να αφήσουν ίχνος συναισθημάτων, ίχνος ανησυχίας ή αγωνίας.
Ω, πόσο απλός είναι ο ΘΕΟΣ!!!
Αυτές οι πληροφορίες δημιουργήθηκαν για να κυκλοφορούν και διανέμονται ελεύθερα, αρκεί να περιλαμβάνουν τις λέξεις “Copyright υλικού © Χρυσή Μπέρου, www.berou.gr“.
