Υπάρχουν μέρες που νιώθουμε πολύ πιο θολωμένοι, αγχωμένοι. Είναι στιγμές, που απομακρυνόμαστε από την σύνδεσή μας με το κέντρο μας, την θεϊκή μας σπίθα. Κι αυτό μπορεί για τους περισσότερους, να έχει γίνει ρουτίνα. Όσο περισσότερο π.χ., αγχωνόμαστε για το τι θα γίνει μετά, αν θα προλάβουμε τους χρόνους εργασίας μας, αν θα προλάβουμε να φτάσουμε έγκαιρα στο ραντεβού μας, αν θα είμαστε ικανοί στον ρόλο που έχουμε επιλέξει, αν θα καταφέρουμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας κ.ο.κ., άλλο τόσο δημιουργούμε ένα φαύλο κύκλο ανησυχίας-θυμού-ανησυχίας, που δεν επιτρέπει το νου να δει καθαρά και να συνδεθεί με την Ανώτερη Νοημοσύνη μας - με τον κενό μας χώρο, όπου τα πάντα μπορούν να αναδημιουργηθούν.
Είναι η δυνατότητα της μη δράσης - "επιτρέπουμε" - και δεν εξαντλούμε το νου. Αυτό που έρχεται καθημερινά στο φως, είναι η δυνατότητα να υπερασπιζόμαστε τον Εαυτό μας, την Αλήθεια μας, ακόμη κι αν οι προκλήσεις συνεχίζουν να είναι παρούσες για μεγάλο διάστημα. Δεν σημαίνει ότι όλα έχουν χαθεί, τουναντίον μπορεί να είναι μια στάση για επαναπροσδιορισμό, για βαθύτερη παρατήρηση. Μια παρατήρηση συνειδητή ως προς την ανησυχία και τον θυμό μας, παραδείγματος χάριν.
Καθημερινά, ακόμη κι όταν συναντάτε εμπόδια, από τα πιο απλά έως μεγαλύτερα, έχετε εμπιστοσύνη πως γίνονται μόνο για καλό. Δοκιμάζεται το πόσο επιτρέπουμε την συνεργασία με τον Ανώτερο μας Εαυτό να συμβαίνει. Πόσο επιτρέπουμε την συνειδητή μας παρουσία να είναι σε κάθε σκέψη, συναίσθημα, δράση; Είμαστε μια Ενότητα, πέρα από τη λογική μας.
Θα φέρω ένα απλό παράδειγμα, που ίσως βοηθήσει να κατανοήσουμε πως λειτουργούν οι χρονικές ακολουθίες σε ένα συμβάν:
Η Μ. παραπονιέται το τελευταίο διάστημα πως νιώθει χωρίς ενέργεια, πως δυσκολεύεται να διαχειριστεί τον χρόνο της, παραγωγικά, και νιώθει το κεφάλι της τόσο φορτωμένο, που αδυνατεί να διαβάσει ακόμη κι ένα απλό άρθρο. Είναι αποπροσανατολισμένη και χαμένη στο πώς μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα σε ροή. Σε όλη αυτή την θολούρα, ωστόσο, μπορεί και συναντά, κάποιες στιγμές, το κέντρο της. Έχει κλείσει συνεδρία πρωινή. Είναι τύπος συνεπής με τον χρόνο. Την ημέρα που είναι να έρθει, μπαίνοντας στο αμάξι της, η μπαταρία είναι νεκρή. Ενώ είναι νωρίς το πρωί, ανησυχεί ότι θα καθυστερήσει στο ραντεβού της. Αποφασίζει να πάρει ταξί, πράγμα δύσκολο για την πολύ πρωινή ώρα. Ωστόσο, περνά από μπροστά της ένα ταξί, το σταματά κι ο ταξιτζής της λέει πως θα σταματήσει να πάρει καφέ, του ζητά να την πάει ως το μετρό, αλλά έχει άλλο δρομολόγιο και αρνείται. Βγαίνει σε δρόμο κεντρικό, έτσι ώστε να βρει το πρώτο ταξί για να την κατεβάσει ως το μετρό. Δεύτερο ταξί, την προσπερνά, τρίτο ταξί, ούτε καν της δίνει σημασία, μάλλον έχουν λάβει ήδη κλήση... Τέταρτο ταξί, μάλλον είναι ο τύπος που έχει πάρει τον καφέ του και πάλι αρνείται. Στρίβει στον δρόμο πλέον που θα την οδηγήσει στο μετρό, πεπεισμένη πως αν τον περπατήσει θα έχει καθυστερήσει στο ραντεβού της γύρω στα 20'. Στο εν τω μεταξύ έχει αγχωθεί, αλλά δεν το παρατά. Κάποια στιγμή, βλέπει ένα φορτηγό της ΑΤΤΙΚΗΣ ΟΔΟΥ, παράλογο: τρέχει να ζητήσει να την κατεβάσουν ως το μετρό, είναι πλήρες, οπότε και να ήθελαν, πράγμα άγνωστο, δεν ήταν εφικτό. Εκείνη την στιγμή παραιτείται, "αφήνεται", ότι είναι να γίνει θα γίνει, το προσπάθησε... Τότε περνάει από δίπλα της το λεωφορείο του δήμου, κοιτά τον οδηγό χωρίς να κάνει καμία άλλη κίνηση... Μέσα της, παρακαλά να σταματήσει να ανέβει. Ούτε ξέρει αν υπάρχει στάση εκεί κοντά. Και όντως το λεωφορείο σταματά, ο οδηγός την κοιτά και περιμένει να ανέβει.
Αυτή είναι η ιστορία, φίλες και φίλοι. Η Μ. έφτασε έγκαιρα στο ραντεβού της και μάλιστα πέντε λεπτά νωρίτερα. Αν το πρωτοσκεφτείτε θα μπορούσατε να πείτε πως ήταν μια περιπέτεια γεμάτη αναποδιές, από αυτές τις ιστορίες που κάλλιστα η Μ. θα μπορούσε να γρινιάσει, να νιώσει ταλαίπωρη. Ωστόσο, υπήρχε μια σειρά από γεγονότα-χρονικές ακολουθίες, που καθώς πια φαινόταν μάταιο να είναι στην ώρα της, έγινε κάτι και όλα λύθηκαν. Η παραίτηση στην Στιγμή είναι η "μη δράση" που μας συνδέει με το ΄Ολο. Όχι ότι κάθισε ακίνητη και όλα ήρθαν στα πόδια της, δοκίμασε τις δυνατότητες της μέσα από την δράση.
Η λύση/θεραπεία αρχινά με την κλήση του ραντεβού: αν το καλοσκεφτούμε η Μ. ξεκίνησε να έρθει για την συνεδρία της με το παράπονο ότι δεν έχει καθόλου ενέργεια. Παρατηρώντας συνειδητά, βίωσε, μέχρι να φτάσει, τα στάδια που βρισκόταν η ίδια και την λύση στο θέμα της: Το αυτοκίνητο της χωρίς μπαταρία, η ίδια χωρίς ενέργεια - σε μια τέτοια συνθήκη, οι ταξιτζήδες αρνούνται να την πάρουν. Αυτή η άρνηση, την οδηγεί σε απελπισία και από εκεί σε συνειδητή παραίτηση. Και τότε εμφανίζεται το λεωφορείο, που δεν ήταν καν στην σκέψη της. Η λύση έρχεται, επειδή αφέθηκε στην στιγμή για το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί. Και όλα γίναν καλύτερα.
ΥΓ: Το αρχικό Μ. χρησιμοποιείται για λόγους απορρήτου της συμμετέχοντος.
