Είναι αρκετές πια οι νύχτες, που χάρη στον αίθριο καιρό, κάθομαι στο μπαλκόνι μου και χάνομαι στον ουρανό
«Απόψε η μνήμη μου είναι ένα εκατομμύριο ονόματα, πρόσωπα και πράγματα σχεδόν χωρίς πρόσωπα και πράγματα.» (Αντόνιο Πόρτσια)
Αφήνω το ανεπαίσθητο αεράκι να με αγκαλιάζει και επιτρέπω στη ματιά μου να ταξιδέψει στο αιώνιο μπλε, να πορευθεί πάνω στα πυκνά σύννεφα και να βουτήξει όπου βρει ξέφωτα.
Μύρια αστέρια, ατέλειωτες στρώσεις αφράτων και πυκνότερων σύννεφων.
Επικρατεί σιωπή.
Είναι ιδιαίτερος ο καιρός των ημερών. Έχει μια γλυκύτητα και έναν πόνο, όπως όταν σιμώνει ο καιρός για να αποχωριστείς κάτι.
«Για να μπορέσω να φτάσω σε κάποια ύψη, δεν τα χαμηλώνω, τα υψώνω κι άλλο.» (Αντόνιο Πόρτσια)Μόλις ήπια μια κούπα ζεστή σοκολάτα, μα πάλι ξεχείλισε η κούπα μου.
Βάζω τη θλίψη μου να καθίσει απέναντί μου, την κοιτώ, δακρύζω, της χαμογελώ.
«Έφτασα ένα βήμα απόσταση απ’ όλα. Κι εκεί μένω, ένα βήμα μακριά απ’ όλα.» (Αντόνιο Πόρτσια)
Είναι κομμάτι μου, όπως και ο πόνος, όπως και η χαρά.
Καθώς αντιλαμβάνομαι τα συναισθήματά μου, με πλημμυρίζει η ΑΓΑΠΗ.
Φλέγομαι αυτόν τον καιρό μπροστά στις αδυναμίες μου, πλησιάζω τόσο κοντά στις διαφορετικές πτυχές μου και αισθάνομαι ότι μπορώ να τις αγκαλιάσω και να τις κανακέψω σα μάνα που δέχεται το λαβωμένο της παιδί.
Αισθάνομαι το μεγαλείο να κοιτώ τον εαυτό μου και να τον αποδέχομαι, να τον συγχωρώ.
Κάθομαι στο μπαλκόνι μου αυτές τις νύχτες, χάρη στον αίθριο καιρό, τώρα που οι ιδέες μου αγκαλιάζουν με τα μάτια μου. Γύρω μου οι μπαλκονόπορτες είναι ανοιχτές και μπορώ να ξεκλέβω καμιά ματιά από τα ηλεκτροφωτισμένα δωμάτιά τους, να βλέπω τις σιλουέτες των γειτόνων στον χώρο τους.
Πόσο θέλω να τους φωνάξω: «Εε, άνθρωποι με ακούτε!!! Σας αγαπώ και σας ευχαριστώ που με ζεσταίνετε ως γείτονες.»
Ελάτε να χτίσουμε γέφυρες, ελάτε να απλώσουμε χαμόγελα και ματιές, γιατί έτσι ζεσταινόμαστε και ζεσταίνουμε πιο γρήγορα ο ένας τον άλλον.
Ας αφήσουμε κατά μέρος τους συνειδητούς και ασυνείδητους φόβους και τις επιθετικές μας τάσεις, καθώς και τα συναισθήματα μοναξιάς, απόρριψης, έλλειψης αυτοπεποίθησης…
Ελάτε να απλώσουμε τις γέφυρες όπου μπορούμε.
Ας κλείσουμε τις τηλεοράσεις, να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και το Σύμπαν και πιασμένοι χέρι-χέρι, να χτίσουμε μια ανθρώπινη γέφυρα.
Να μην επιτρέψουμε άλλο να εκπέμπουμε αρνητικά συναισθήματα που μας επιστρέφονται μέσα από την αμοιβαία έλξη.
Ας κάνουμε την αρχή τώρα.
Αυτές οι πληροφορίες δημιουργήθηκαν για να κυκλοφορούν και διανέμονται ελεύθερα, αρκεί να περιλαμβάνουν τις λέξεις “Copyright υλικού © Χρυσή Μπέρου, www.berou.gr“.
