Μέσα στη μέρα μου βρίσκω χρόνο, μερικά λεπτά άλλοτε και δευτερόλεπτα, για να βρεθώ σε επαφή με τον εαυτό μου.
Το πρωί στέκομαι στον καθρέφτη και με παρατηρώ.
Παρατηρώ το σώμα μου με ειλικρίνεια.
Το υγρό και αεικίνητο βλέμμα μου.
Παρατηρώ τα ρουθούνια μου, που ανοιγοκλείνουν σαν αιώνιοι πορτιέρηδες, επιτρέποντας την είσοδο και έξοδο της αναπνοής.
Φέρνω την κούπα μου με το μυρωδάτο τσάι στα χείλη μου και το γεύομαι γουλιά-γουλιά, παρατηρώντας πώς γλιστρά στον οισοφάγο και τι γλυκιά ζέστη μου δημιουργεί.
Παρατηρώ το στόμα πώς λαμβάνει τροφή και πώς εκφέρει λόγο.
Φροντίζω, όσο μπορώ, να προσφέρω καθαρά καύσιμα προς θρέψη κι ακόμη καθαρότερο λόγο σε κάθε μου επικοινωνία.
Μέσα στη μέρα, παρατηρώ την ανεξέλεγκτη εισροή ήχων και πώς τα αυτιά μου, προτάσσοντας τους λαβύρινθους τους, προστατεύουν το νευρικό μου σύστημα.
Τον θώρακα, που ανεβοκατεβαίνει προστατεύοντας στην αγκαλιά του, την ανάσα και τον χτύπο της καρδιάς μου.
Το δέρμα, που δίνει την άδεια στην αφή να αγγίξει, να αγκαλιάσει, να αισθανθεί.
Παρατηρώ, παρατηρώ, παρατηρώ…
Ξεκίνησα διστακτικά και στην αρχή δεν τα κατάφερνα εύκολα, πόσο μάλλον όταν η προσοχή αποσπάται απ’ τις καθημερινές υποχρεώσεις.
Αλλά λίγο-λίγο, έφερα την παρατήρηση να ακολουθεί την καθημερινότητα.
Και λίγο-λίγο άρχισε να γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της.
Έχουμε έξι διόδους, όπου αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα με τις αισθήσεις. (τα μάτια, το στόμα, τα αυτιά, τη μύτη, το σώμα-δέρμα). Η έκτη είναι ο νους.
Αυτό είναι το δυσκολότερο κομμάτι προς παρατήρηση.
Είναι αυτή η φωνή, που κακομαθημένα μας μιλά, από την ώρα που θα ανοίξουμε τα μάτια μας μέχρι να τα ξανακλείσουμε.
Δεν μας επαινεί, κυρίως αντιδρά. Δημιουργεί σκέψεις, που δεν είναι η πραγματικότητά μας. Σκέψεις παρελθοντικές, σκέψεις μελλοντικές.
Είναι πολύ δύσκολο να σιωπήσουμε το νου. Όχι, όμως, και ακατόρθωτο.
Μπορούμε να αποδεχτούμε την αντίδρασή του, αντιλαμβανόμενοι ότι
ό, τι αισθανόμαστε είναι προσωρινό.
Καμία αίσθηση δεν μένει για πάντα, είτε ευχάριστη, είτε δυσάρεστη.
Ωστόσο, θέλει σκληρή δουλειά Όταν αυτός σιωπά, τότε εκδηλώνεται ο αληθινός μας εαυτός. Τότε βρισκόμαστε στο κέντρο μας. Στην αλήθεια μας.
Κι εκεί μπορούμε να δημιουργήσουμε τα πάντα.
Καθώς ξεκινώ και παρατηρώ λίγο-λίγο καθημερινά τον εαυτό μου, τις αισθήσεις μου, την κίνησή μου, την φωνή μου, γνωρίζοντας ότι όλα είναι προσωρινά, κάποια στιγμή συγκεντρώνω το νου μου. Έτσι, δεν σπαταλώ άλλο την ενέργεια μου. Διευκολύνω τη ζωή μου κι εστιάζω σ’ αυτά που πραγματικά με ενδιαφέρουν.
Μπορεί να τον παρατηρώ όταν κάνω τζόκιγκ, ή περίπατο, ή όταν ψαρεύω ή όταν κουρασμένος/η με το τέλος της ημέρας, καθίσω στον καναπέ μου να χαλαρώσω.
Τον κάνω να σιωπά σιγά-σιγά, όταν δεν τον τροφοδοτώ με σκουπίδια (μέσα μαζικής ενημέρωση) και επιλέγω τι θα του δώσω.
Τον αποδυναμώνω, όταν φροντίζω να προσέχω τα λόγια μου, να εκφέρω λόγο που μπορεί να είναι χρήσιμος στους άλλους, να μη πετώ την αγανάκτηση, τον θυμό μου ανεξέλεγκτα
Έχουμε ένα πολύτιμο όχημα, ένα αδιαμαρτύρητο φίλο, που δεν σταματά να μας εξυπηρετεί. Μας οδηγεί στο μονοπάτι μας.
Είναι καιρός να αναλάβουμε εξ ολοκλήρου την ευθύνη του και να κάνουμε πιο εύκολη την πορεία μας.
Είναι καιρός να το αντικρύσουμε και να το εμπιστευθούμε.
Κρύβει το μεγαλείο της ψυχής μας. Ή καλύτερα το προστατεύει μέχρι να το αναλάβουμε.
Είναι καιρός να το ανακαλύψουμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Ακολουθώντας την δική του αλήθεια.
Ας κάνουμε την αρχή ΤΩΡΑ.
Αυτές οι πληροφορίες δημιουργήθηκαν για να κυκλοφορούν και διανέμονται ελεύθερα, αρκεί να περιλαμβάνουν τις λέξεις “Copyright υλικού © Χρυσή Μπέρου, www.berou.gr“
