
Υπάρχει μια στιγμή που ο ήχος γίνεται κάτι περισσότερο από ήχος. Ένα βουητό γίνεται τόνος. Ένας τόνος γίνεται ρεύμα. Ένα ρεύμα γίνεται συναίσθημα.
Αρχίζεις να το νιώθεις: Έναν συντονισμό που ήδη κινείται μέσα σου. Μια δόνηση κάτω από τις λέξεις. Δεν πρόκειται για την παραγωγή ήχου. Πρόκειται για το να αφήσεις τον ήχο να αναδυθεί από το σύνολο σου.
Το σώμα ακούει. Το σώμα ανταποκρίνεται. Με δόνηση, με μαλάκωμα, με αίσθηση.
Δεν είσαι ξεχωριστός από τον ήχο. Είσαι ένα όργανο κουρδίσματος. Ένα ηχηρό πεδίο. Ένα τραγούδι που θυμάται τον εαυτό του. Κάθε τόνος φέρνει το νευρικό σύστημα σε συνοχή. Κάθε αναπνοή φέρει μια βαθύτερη συχνότητα ζωντάνιας. Και δεν υπάρχει λόγος να πιέζεις. Μόνο η προθυμία να νιώσεις αυτό που είναι ήδη εδώ. Συντονιζόμαστε με αυτό. Επιστρέφουμε σε αυτό. Το θυμόμαστε αυτό.
«Ο ήχος είναι η έκφραση ολόκληρης της ύπαρξής σας. Δεν είναι ξεχωριστός από το σώμα σας, την καρδιά σας, την ενέργειά σας. Όταν ακούγεστε από μέσα σας, συνδέετε ό,τι έχει αποσυνδεθεί.» — Απόσπασμα από τη Σοφία του Qigong
Έτσι βουίζουμε/ψάλλουμε.
Έτσι τονίζουμε.
Έτσι αντηχούμε — ξυπνάμε στο πεδίο της ενέργειας.