Στο νερό, οι κόκκοι εξαφανίζονται

Ως όντα, έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε ενέργειες. Έτσι, πιστεύουμε στο άτομο μας - στις αισθήσεις μας, στο νου μας. Μπορούμε να παρομοιάσουμε τον εαυτό μας σαν κόκκους καφέ. Μπορεί να είμαστε άπειροι κόκκοι, παρόμοιοι, όπου έχοντας στέρεο σώμα, παγιδευόμαστε στη σκέψη του ατόμου. Κάποια μέρα, έρχεται το νερό (ή το συναίσθημα;), ορμητικό, να παρασύρει τους κόκκους της ζωής μας και σε στρόβιλο, να τους μετατρέψει σε κάτι νέο, πιο ρευστό και ταυτόχρονα δυνατό. Άπαξ και ανακατευτούμε με το νερό του Ποσειδώνα, δεν είμαστε πια ίδιοι. Έχουμε μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο.

Θέλησα να ξεκινήσω σήμερα, Κυριακή 30 Μαρτίου 2025, γράφοντας άλλα, μα βλέπω πως το συναίσθημα είναι φουσκωμένο, συναίσθημα θαλάσσιο, γαλήνης, ευγνωμοσύνης, προς τη ζωή, προς τον Ποσειδώνα. Στον κύκλο του στους Ιχθύες, που μπήκε το 2011, ένιωσα μια νέα δυνατότητα στη ζωή μου. Χτύπησε έντονα την πόρτα μου - συγκινούμαι, σ' ευχαριστώ Ποσειδώνα - για να κάνω πλήρη στροφή στη ζωή μου και να αναζητήσω την επιστροφή, την εν-θύμιση της Εστίας μου. Σαν κόκκοι καφέ, που σε συνάντησαν και πλέον είμαι σε διεργασία, χάρη σ' αυτή την μείξη. Ίσως...

Αναδρομή:

• Θυμάμαι πως μυήθηκα το 2011, στις κοσμοενεργειακές διευκολύνσεις, μέρα του Αγίου Νικολάου, όπου στην οντότητα του, αισθάνομαι τον Ποσειδώνα. Χώθηκα το βράδυ, σε ολονυχτία, στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στην Πλάκα. Σε ένιωθα. Κάτι νέο ξημέρωνε.
• Θυμάμαι κάποια χρόνια μετά το 2015 στη Τήνο, τότε που νόσησα με το αυτοάνοσο του Crohn, να πατώ στο ναό σου στα Κιόνια και να αισθάνομαι ένα ιδιαίτερο κραδασμό και να λαμβάνω πολύ ισχυρή πληροφορία, μέσα στο σύστημά μου. Να βουτώ στη θάλασσα, πρώτη φορά με σκουλαρίκια στα αυτιά. Τα ζήτησες, πήρες το ένα κι έτσι σου έδωσα και το άλλο.
• Η θάλασσα, η αγκαλιά σου, πάντα παρούσα στη ζωή μου. Ανάγκη να τρέξω να χωθώ στα κύματα, αφήνοντας μίλια μακριά την ακτή. Την πρώτη φορά που σε είδα, ακόμη χωρίς επαφή με τα ενεργειακά πεδία, ήταν το 2003 στην Αμοργό. Εκεί στον δρόμο - ένας γιγάντιος άνδρας με πλούσιους βοστρύχους στα μαλλιά και τη γενειάδα - σε είδα και σάστισα. Γύρισα στον διπλανό μου και τον ρώτησα, αν είδε κι εκείνος τον Ποσειδώνα - μου έγνεψε ναι.
• Επέστρεψα στην Αμοργό, 20 χρόνια μετά, με βαθύ πόνο στην καρδιά για την μάνα μου. Έκλαιγα ασταμάτητα μέσα στην θάλασσα, καθάριζα. Ένιωθα την φροντίδα σου. Εκεί, κάθε μέρα, αγαπημένε Ποσειδώνα, πόσο ζεστή και θρεπτική αυτή η αγκαλιά! Κάθε φορά που χώνομαι στα βάθη σου, σε νιώθω... σαν να είμαι μέρος των όντων σου.
• Το ίδιο και το 2024, ξανα-βαφτίστηκα στην Δονούσα.

Από το 2011... στήνω τα βήματά μου, κάθε μέρα με παρατήρηση, σπουδάζω, το κάνω επ-άγγελμα, το διδάσκω, υπηρετώ και άλλους μέσα από αυτό.

Τι κατάφερα σ' αυτά τα 13 χρόνια; Πού βρίσκομαι;

Είχα προσδοκίες και ανυπομονησία, όταν ξεκίνησα. Πίστεψα ότι θα τα πάω καλύτερα, σε σχέση με τι, μη με ρωτήσεις. Χρειαζόταν να κατέβω. Ήρθες με ένα τεράστιο πλοκάμι να σείσεις τις ψευδαισθήσεις μου, την ανυπομονησία μου... να κατέβω, ήθελες. Να κατέβω από που; Από το νοητικό. Το σώμα ένιωθε, ο νους κρατούσε σθεναρά, μέχρι να χτυπηθώ σαν το χταπόδι και να "μαλακώσω", να ανοίξει κάπως η καρδιά. Να γίνω ταπεινή.

Να κατανοήσω. Ναι, αυτή είναι η λέξη...!!! Καθώς τη γράφω, αντιλαμβάνομαι μια αλήθεια, κατα-νοώ, ο νους πηγαίνει κάτω. Οι Κινέζοι χρησιμοποιούν ίδια λέξη για νου και καρδιά. Νιώθω ότι με το ρήμα αυτό, πηγαίνω το νου κάτω στην καρδιά και τότε έρχεται η κατανόηση. Νους και καρδιά, ίδια γλώσσα. Η φωνή της καρδιάς. Δική μου ερμηνεία, ποιος ξέρει.... δεν ξέρω αν στέκει και ούτε που με νοιάζει. Ωστόσο, χθες, τελευταία μέρα στο βασίλειο του, των Ιχθύων, το συναίσθημα είναι αφρός, πάνω-πάνω.

Ευγνωμοσύνη, ευγνωμοσύνη, ευγνωμοσύνη!

Για αυτό το μάθημα! Και για το νέο που έρχεται. Τώρα με παρατήρηση πιο συνειδητή.

Καλή σου πορεία στον Κριό, Ποσειδώνα!

~ΥΓ: Το παραπάνω κείμενο γεννήθηκε από μια ανάγκη ευχαριστιών, ίσως να είναι λίγο προσωπικό. Ίσως, να έχετε βιώσει κι εσείς κάτι αντίστοιχο και να ταυτίζεστε, κόκκοι όλοι μαζί, της Συμπαντικής θάλασσας. Αν όχι, παραβλέψτε το. Ευχαριστώ!