Ήτανε, λέει κάποτε, ένας φύλακας.
Ένας Φύλακας της λίμνης
Είχε παράξενη μορφή, δεν θα’ λεγα ανθρώπινη.
Ήταν πράσινος, μικροκαμωμένος, με πεταχτά αυτιά και πολύ γλυκό χαμόγελο.
Φορούσε και ένα σκουφάκι κωνοειδές.
Και η λίμνη ήταν ροζ και πηχτή, κάτι σαν γιαούρτι, απλωμένη σε μια τεράστια έκταση.
Την περιέβαλλε ένα δάσος από δένδρα, όχι τα συνηθισμένα, είχαν κορμό ψηλό και λαμπύριζαν επάνω τους χρώματα φωτεινά, σα να’ ταν λαμπάκια χριστουγέννων.
Αυτά, με τη σειρά τους, ήταν σφηνωμένα μέσα σε πυκνό, καταπράσινο γρασίδι.
Ο ουρανός ήταν μωβ.
Επικρατούσε νηνεμία, γαλήνη και ησυχία. Κατάλαβα ότι δεν βρισκόμουν στη Γη.
Προχώρησα προς τη λίμνη. Με έλκυε το ροζ χρώμα της και η ακινησία της.
Προχώρησα προς το Όν. Ήθελα να το γνωρίσω.
«Τι κάνεις εσύ εδώ;» το ρώτησα.
«Φυλάω τη λίμνη.» αποκρίθηκε.
«Αυτή, λοιπόν, είναι η δουλειά σου;»
«Ναι, εσύ με όρισες να είμαι εδώ.»
«Είμαι εδώ για να φυλάω τη λίμνη των συναισθημάτων σου.»
«Δηλαδή, αυτή η λίμνη είναι δικό μου κομμάτι;»
«Ναι, εσύ την έφτιαξες. Μπορείς να βουτήξεις, αν θες, να αφήσεις τον εαυτό σου να την αισθανθεί.»
«Τι εννοείς;» αντερώτησα.
«Γέμιζες τη λίμνη κάθε φορά που εμφανιζόσουν με ένα ανθρώπινο σώμα, που ξεχείλιζε από συναισθήματα .Εδώ μέσα θα βρεις τόνους θλίψης, οργής, θυμού, απόρριψης, αγωνίας, απογοήτευσης, ματαίωσης, πόνου, ανασφάλειας, ενοχής, τύψης…Θα βρεις ό, τι συναίσθημα κατάφερες να πλάσει η ανθρώπινη φύση σου κάθε που εμφανίζονταν καλυμμένη με πυκνά πέπλα. Δεν είχες τη δυνατότητα να δεις και πίστευες ότι τα άνω συναισθήματα είναι αληθινά και τα κατέκρινες, τα απωθούσες, με αποτέλεσμα να τα πετάς σε αυτή τη λίμνη.
«Και γιατί είναι ροζ;»
«Γιατί το ροζ είναι το χρώμα της Αγάπης και όσο εσύ φτιάχνεις το συναισθηματικό σου σώμα με τον τρόπο που επέλεξες, υπάρχει, ωστόσο, ο Ανώτερος Εαυτός σου που σε προσέχει και περιβάλλει τα συναισθήματά σου με ΑΓΑΠΗ, χωρίς να τα κρίνει.
Έλα, πλησίασε, μη διστάζεις.»
«Βρίσκεσαι τώρα εδώ, γιατί επέλεξες να εξελιχθείς πνευματικά, να ανέβεις δόνηση.
Λες ότι θέλεις να είσαι Πνεύμα και το κατανοείς, και το αντιλαμβάνεσαι νοητικά.»
«Ναι, θέλω πολύ να φέρω το Πνεύμα μέσα μου.»
«Θα σου πρότεινα, αν σου συνηχεί στην καρδιά, να βουτήξεις σ’ αυτή τη λίμνη και να επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώσει ό, τι συναίσθημα θέλεις να νιώσεις, ό, τι προκαλεί το συναισθηματικό σου σώμα.
Να βουτήξεις στην ανθρώπινη ύπαρξή σου, στην συναισθηματική σου υπόσταση και να την περάσεις μέσα από την καρδιά σου, μέσα από το ροζ που πλημμυρίζει το είναι σου. Η αποδοχή των συναισθημάτων σου θα δώσει τον χώρο να ανθίσει η πνευματικότητά σου. Όταν αφομοιώσεις, αποδεχθείς το ανθρώπινο μέρος σου, μόνο τότε θα είσαι έτοιμη να επικοινωνήσεις με το υπόλοιπο Όλο.
Αφαίρεσα τελετουργικά τα ρούχα μου. Ήταν, ίσως, η πρώτη φορά που ήμουν περήφανη για το φυσικό μου σώμα.
Συγκινημένη βούτηξα στη ροζ λίμνη. Άφησα τη πηχτή της μάζα να το αγκαλιάσει και επέτρεψα στους πόρους μου να δεχθούν και να νιώσουν όλα τα συναισθήματά μου. Όλα αυτά, που αιώνες τώρα με τρόμαζαν και τα απωθούσα, για να τα ξανασυναντήσω γιγαντωμένα.
Δεν αντιστεκόμουν, απλά τα αποδεχόμουν.
Τώρα, με τη σειρά τους, απλώνονταν και επέτρεπαν στη λίμνη μου να γίνει διάφανη, κρυστάλλινη.
Επέτρεπαν στη γήινή μου φύση να συναντηθεί με την πνευματικότητά μου.
Αυτές οι πληροφορίες δημιουργήθηκαν για να κυκλοφορούν και διανέμονται ελεύθερα, αρκεί να περιλαμβάνουν τις λέξεις “Copyright υλικού © Χρυσή Μπέρου, www.berou.gr“.
