H Μ. ήρθε χθες τέταρτη φορά για συνεδρία. Τα τσάκρας της όλα καθαρά. Όταν συναντηθήκαμε στην πρώτη συνεδρία, ζητούσε να ησυχάσει το νου της και να συνδεθεί και πάλι με τον εαυτό της. Άνθρωπος που χρησιμοποιεί πολλά πλαίσια, κουτάκια, νόμους, για να νιώθει ασφάλεια. Άνθρωπος που μπορεί να βγάλει και σκληρότητα, ενώ όταν έρθει σε φιλονικία, μπορεί και να αποτραβηχτεί.
Ξεκινήσαμε με το γιατί δεν είναι συνδεδεμένη. Όντως, ένα ενεργειακό ρήγμα από τα πεντέμισι της χρόνια, την εμπόδιζε να την φτάσει, να την πλησιάσει. Ήταν τόση η αποστροφή από το κομμάτι εκείνο της ψυχής της, που δεν θέλησε να ξεπεράσει το "ρήγμα". Απόλυτα σεβαστό, πάμε μέχρι εκεί που μας επιτρέπεται.
Στην δεύτερη συνεδρία, κάναμε άσκηση θεραπευτικού διαλογισμού, όπου μαθαίνουμε πώς μπορεί να ησυχάζει το νου. Και την βοήθησε, βυθίστηκε, ησύχασε, ξέχασε τα κουτάκια της. Πήρε την άσκηση μαζί της, για να την επαναλαμβάνει καθημερινά.
Στο εν τω μεταξύ, ανάμεσα στις εβδομαδιαίες συνεδρίες μας, τα πράγματα στη ζωή της άλλαζαν, μαλάκωναν και κυρίως ένιωθε πιο ήσυχη στην καθημερινότητα της. Ήρθε στην τρίτη, δεν θυμάμαι το ακριβές της αίτημα, μόνο θυμάμαι πως κατά τη διάρκεια του βιωματικού της ταξιδιού, βρέθηκε με το κομμάτι της ψυχής της και το καλωσόρισε. Εκείνο που στη πρώτη συνεδρία είχε αντίδραση να ενωθεί, τώρα έγινε αυτόματα και πολύ δυνατά. Της έδωσε πληρότητα, χαρά, βαθιά συγκίνηση.
Χθες, λοιπόν, στη τέταρτη συνεδρία της, το αίτημα της ήταν το πως θα διαχειριστεί τον θυμό της, που τον βιώνει με σύγχυση, να τον εκφράσει ή να τον καταπιεί; Πώς είναι να δει από που προέρχεται αυτή η σύνδεση; Και όντως, την πήγε στο πατρικό εξοχικό, κλειστό, σκοτεινό, γεμάτο αγκάθια. Καθώς ξεκίνησε να το καθαρίζει, έγινε "έξαλλη", θυμός έντονος, που μέσα από την διεργασία μας μετατράπηκε σε λύπη και στη συνέχεια σε αγάπη. Η ίδια η ιστορία την οδηγούσε να δει με τι ταυτίζεται, γιατί πυροδοτείται από θυμό. Ολοκλήρωσε ένα κομμάτι δεσποτικό στη ζωή της, απελευθερώνοντας το.
Ναι, από εδώ και στο εξής οι συνεδρίες αραιώνουν στις δεκαπέντε μέρες.
Καμιά φορά με ρωτάτε, πόσες συνεδρίες χρειάζονται, και σας απαντώ πως δύσκολο να προκαθορίσουμε τις επαναλήψεις, καθώς δεν έχουμε ανταμώσει ακόμη με την ψυχή και τις ανάγκες της. Το βέβαιο είναι, πως το νιώθετε και οι ίδιοι πότε μπορεί να αραιώσουμε τις συναντήσεις και πότε όχι. Έχει συμβεί και το αντίθετο, να έρχεστε κάθε δύο εβδομάδες και κάποια στιγμή, τα πράγματα να είναι πιο έντονα και να ζητάτε εβδομαδιαία. Όλα είναι σχετικά, σε περιπτώσεις βαρέων παθήσεων, ναι εκεί, βρισκόμαστε τακτικότερα για να ενισχυθεί η ενέργεια στο σύστημα και να ενεργοποιηθεί η αυτοίαση.
Η πραγματική, διαρκής θεραπεία είναι να γυρνάς απαλά προς τα μέρη σου που έχουν κρυφτεί: αυτά που έχεις χαρακτηρίσει ως υπερβολικά, πολύ ακατάστατα ή πολύ σπασμένα - και λέγοντας, "Ε, σε βλέπω. Είσαι ασφαλής μαζί μου τώρα." Δεν σκάβεις στα τραύματα σου, σκύβεις κι επιτρέπεις να συμφιλιωθείς. Η συμφιλίωση με τα πονεμένα κομμάτια σας έρχεται όταν τα αποδεχθείτε. Δεν τα απορρίπτουμε ούτε τα εξαφανίζουμε, παρά εστιάζουμε σε εκείνα με το βλέμμα της αγάπης. Όταν είστε έτοιμοι. Κι έτσι τα "ρήγματα" κλείνουν ή γεφυρώνονται. Φυσικά, ενδέχεται να μη τα γνωρίζετε καν, όταν πρωτοέρχεστε ή τα αποφεύγετε.
Όσο πιο ριζικά είστε διατεθειμένοι να γνωρίσετε τον εαυτό σας - να εξερευνήσετε τα μοτίβα σας, να αμφισβητήσετε τις πεποιθήσεις σας και να επεκταθείτε στις δυνατότητές σας - τόσο πιο γρήγορα θα δείτε τη ζωή να ανταποκρίνεται σε πραγματικό χρόνο. Τα πράγματα που δεν είναι πλέον ευθυγραμμισμένα, θα πέφτουν φυσικά, μερικές φορές με εκπληκτική ταχύτητα, ενώ αυτό που πραγματικά προορίζεται για εσάς αρχίζει να βρίσκει τον δρόμο του.
ΥΓ: Χρησιμοποιώ το γράμμα Μ. ανεξάρτητα φύλου για χάρη απορρήτου. Η ιστορία είναι αληθινή.
