Κάθομαι σε μια γωνιά στη σκιά των γεγονότων.
Δεν μιλώ, δεν χειρονομώ, απλά παρατηρώ.
Παρατηρώ τα αμέτρητα κομμάτια, σαν ο καθρέφτης από κει ψηλά να έσπασε και να σκόρπισε γύρω τα θρύμματά μου.
Πάει τόσος καιρός, τόσος χρόνος παλιός.
Θα έπρεπε ίσως να ξαναρχίσω την αφήγηση ξεκινώντας έτσι.
Μια φορά κι έναν παλιό καιρό ο καθρέφτης της ψυχής μου ταξίδευε αμέριμνος στον ανέφελο ουρανό ή καλύτερα στο απέραντο Σύμπαν. Χαίρονταν το ταξίδι του ανάμεσα στον ήλιο, στους πλανήτες, ανάμεσα στα άστρα. Αντάμωνε καμιά φορά και κάποιον άλλον καθρέφτη.
Μια μέρα συνάντησε τη Σύγκρουση και του ζήτησε για το καλό της Γαίας να παίξει μαζί της και να της επιτρέψει να τον διαλύσει. Να παίξει ένα παιχνίδι όπου τα κομμάτια του θα χωρίζονταν σε δύο πόλους.
Έτσι και έγινε. Με την παιχνιδιάρικη διάθεσή του αφέθηκε και βρέθηκε κομματιασμένος σε μύρια συντρίμμια μπρος στα πόδια μου.
Από τότε, πάντα στην ίδια θέση, κάθομαι και παρατηρώ. Αιώνες τώρα, εκατομμύρια χρόνια. Εμφανίζεται μπροστά μου ένα κομμάτι και μου αναπαριστά ένα ρόλο .
Πότε χορεύει, γελάει, πηδάει, κλαίει, μου δείχνει ένα χαρακτήρα.
Πότε φοβάται τρέμει, δειλιάζει, δηλώνει αντίσταση, υποφέρει.
Παρατηρώ τα κομμάτια ένα-ένα, τα κρατώ στην άκρη. Έχω αναλάβει μια μεγάλη εργασία: να συναρμολογήσω πάλι τον καθρέφτη της ψυχής μου, κομμάτι-κομμάτι, πτυχή την πτυχή, να τον ξανακάνω όπως ήταν πριν σπάσει.
Τελειώνει ένα, εμφανίζεται το επόμενο. Μπορεί να είναι πονηρό, επιθετικό, κακόβουλο, να έχει διάθεση να ξεγελάσει, να κυριαρχείται από αρνητικά συναισθήματα, να το κατατρέχουν τύψεις, εμμονές, ενοχές. Να έχει παλέψει με θεριά, να έχει νικηθεί. Φεύγει και αυτό με τη σειρά του.
Το επόμενο ικανό, ταλαντούχο, φιλόδοξο, άπληστο, με φουσκωμένο εγώ, με παραφροσύνη. Αυτό που ακολουθεί, άξιο να δημιουργεί οικογένεια, τέχνη, επιστήμη.
Και συνεχίζεται η παρέλαση με όλους τους ρόλους, που αιώνες τώρα ξεδιπλώνουν μπροστά μου την ευφάνταστη ποικιλία τους.
Όλα αυτά τα κομμάτια είναι δικά μου, οι ρόλοι της ψυχής μου, που περιμένουν στη σειρά να ενωθούν.
Περιμένουν από μένα, την Πηγή τους, να τα αποδεχθώ, να τα αγαπήσω, ώστε να θηλυκώσουν το ένα με το άλλο και ακολουθώντας τη ροή να καταλήξουν στην μεγαλειώδη ένωση, στην ένωση που θα κάνει τον καθρέφτη της ψυχής μου να έχει ολοκληρώσει το παιχνίδι του με τη Σύγκρουση και να μπορεί να επιστρέψει στην αρχική του πορεία, στον αμέριμνο ουρανό.
Κάθομαι σε μια γωνιά στη σκιά των γεγονότων.
Τίποτα δεν με ταράζει.
Ό, τι είναι να γίνει, θα γίνει.
Μόλις το παιχνίδι τελειώσει, θα αρχίσει ένα άλλο.
Κι έτσι είναι.
Αυτές οι πληροφορίες δημιουργήθηκαν για να κυκλοφορούν και διανέμονται ελεύθερα, αρκεί να περιλαμβάνουν τις λέξεις “Copyright υλικού © Χρυσή Μπέρου, www.berou.gr“.
