Υπάρχουν φορές που προτιμώ να μείνω στη σιωπή. Και μάλιστα τον τελευταίο καιρό πολύ συχνά. Με φαντάζομαι να κάθομαι στον κορμό ενός ξαπλωμένου δένδρου και να ατενίζω.Το βλέμμα μου απλώνεται μακριά, αισθάνομαι να αγγίζει την υγρασία του χώρου.
Τα χρώματα φωτεινά. Απέναντι βουνοκορφή χιονισμένη και εμπρός της, δένδρο που το φύλλωμά του γέρνει ως κάτω στη Γη, σέρνεται, ακουμπά σαν να τη φιλά.
Μοιάζει με ιτιά, μόνο που το χρώμα της είναι βαθύ πορτοκαλί. Ώρες-ώρες, νομίζω πως θα δώσει μια και με την ώθηση θα αντιστρέψει την κίνηση των φύλλων της. Θα προσπαθήσουν να γείρουν από την άλλη μεριά, όμως η συνήθεια, η τάση της, θα τα επαναφέρει στην αρχική τους θέση.
Σαν εμάς, άλλωστε, το ίδιο πράττουμε. Κάνουμε ένα βήμα προς άλλη κατεύθυνση, ύστερα από λίγο το βήμα γίνεται αβέβαιο μπροστά στο καινούριο, στο άγνωστο. Και με μια κίνηση επανερχόμαστε στη θέση που ξεκινήσαμε, στη θέση που γνωρίζουμε εδώ και καιρό, στη σιγουριά μας.
Αν δεν αφεθούμε στην Πίστη, πως περιμένουμε να ανοιχτούμε, να βγούμε από τον ασφαλή μας κύκλο;
Παρατηρώ το τοπίο, πίσω λευκό: η βουνοκορφή, μπρος βαθύ πορτοκαλί: το δένδρο και πάνω μπλε: του ουρανού. Λίγο καφέ του κορμού και οι αντανακλάσεις των χρωμάτων αυτών στην υγρασία του τοπίου.
Είναι, λες, τοποθετημένο εκεί για πάντα. Τέλειο μές την ακινησία του.
Κι όμως, έχει τόση κίνηση, ασταμάτητη και ας μην είναι ορατή. Δοκιμάζει συνεχώς την αλλαγή, τα νέα βήματα, ακολουθώντας τη ροή της στιγμής, του ανέμου, των δονήσεων του χώρου, των δονήσεων του τραγουδιού ενός περαστικού πουλιού, του ψίθυρου του φυλλώματος, καθώς σκύβει και λέει στη Γη:
Πώς μπορώ να σ’ αγαπήσω ακόμη πιο πολύ;
Πώς μπορώ να σ’ ευγνωμονώ ακατάπαυστα;
Πώς μπορώ να σε κατανοήσω;
Kάνω υπόκλιση στο μεγαλείο σου
Κάνω υπόκλιση στη Ζωή.
Μοιάζουν όλα τυχαία, αλλά δεν είναι τίποτα στην τύχη.
Η καθαρότητα του τοπίου
Η ομορφιά της στιγμής
Η ομορφιά της αμέσως επόμενης στιγμής.
Η ανάδραση της μεθεπόμενης.
Η ολότητα της ύπαρξης.
Συνυπάρχουν ήχοι διαφορετικοί ,κινήσεις απροσδιόριστες, αισθητές και ανεπαίσθητες, μυρωδιές, διαφορετικές θερμοκρασίες, κι ενώ συγχρονίζονται χωρίς ερμηνεία, δημιουργούν συνήχηση, γαλήνη, τελειότητα.
Τελειότητα, τέτοια που νομίζεις πως τίποτε στο τοπίο δεν κινείται.
Επικρατεί τάξη.
Σαν κατανοούμε την αέναη αταξία της ύπαρξής μας, την προσπάθεια να συνταιριαχτούν νους, λογική, συναίσθημα, ψυχή, πνεύμα, τότε και μόνο τότε, μπορούμε να βρεθούμε σε ακινησία, σε επαφή με την Στιγμή και την Αιώνια Αλήθεια.
Με την κατανόηση της ύπαρξής μας.
Αισθάνομαι να ακροβατώ και τα ίχνη των δαχτύλων μου να τσαλαβουτάνε στο υγρό της ατμόσφαιρας. Βλέπω τα ακροδάχτυλά μου, να αγγίζουν μόλις το υγρό στοιχείο και να δημιουργούνται αυτόματα δίνες, κυκλικές. Δίνες που απλώνονται και πάνε, σα να χορεύουν το βαλς του Σύμπαντος.
Η ελαφρότητα του είναι μου περικλείεται μέσα σ’ αυτό το τοπίο.
Σ’ αυτό το τοπίο, δεν είμαι σε θέση να προσδιορίσω πού βρίσκομαι.
Το παρατηρώ ή είμαι το ίδιο το τοπίο;
Ένα είναι το ουσιαστικό για μένα. Έχω έρθει σε επαφή με την εσωτερική μου αλήθεια.
«Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει ποτέ πως όταν δίνεις ολοκληρωτικά την προσοχή σου σε κάτι, υπάρχει πλήρης σιωπή. Και σ’ αυτή την προσοχή δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχει κάποιο κέντρο σαν το «εγώ» που έχει επίγνωση ή προσέχει. Αυτή η προσοχή, αυτή η σιωπή, είναι κατάσταση διαλογισμού.» ΤΖ. ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ
Αυτές οι πληροφορίες δημιουργήθηκαν για να κυκλοφορούν και διανέμονται ελεύθερα, αρκεί να περιλαμβάνουν τις λέξεις “Copyright υλικού © Χρυσή Μπέρου, www.berou.gr“
