Είναι ζήτημα ζωής και ανάσας (Χρυσή Μπέρου)

Κυριακή οκτώ το πρωί.

Καμπάνα στο βάθος ηχεί και καλεί.

Ξύπνησα με διάθεση ευτυχίας, πως άνοιξα τα μάτια μου γι’ ακόμη μια μέρα και έχω εικοσιτέσσερις ώρες να ζήσω, να γευτώ, να χαρώ την ανάσα μου, που ακούραστα ανεβοκατεβαίνει στο στήθος μου. Πάλλεται ρυθμικά, φουσκώνει τον θώρακα και τον αδειάζει, υπενθυμίζοντάς με ότι είναι εκεί.

Μου θυμίζει ότι  είναι η ζωή. Μου θυμίζει ότι δεν ανησυχώ για την επόμενη εισπνοή-εκπνοή, είναι εκεί.

Από το δωμάτιο ακούω το σύρσιμο των αυτοκινήτων πάνω στην άσφαλτο, μα και τα πουλιά που επισκέπτονται το μπαλκόνι και μου κελαηδούν την πρώτη καλημέρα. Κάποιοι σκύλοι, ανάστατοι, συνομιλούν.

Εστιάζω στους ήχους του δρόμου. Αισθάνομαι τη συνεχή ροή του.

Ρόδες από βαρύ καρότσι κατηφορίζουν με ένα συνεχές φρένο να αντιστέκεται. Τα αυτοκίνητα πληθαίνουν, μηχανές βρυχώνται σαν αλαζονικά θεριά, άλλες γλυστράνε σα να πασαλείφθηκαν με λάδι.

Το καπάκι του υπόνομου χοροπηδά σαν κλακέτα, κάθε που μια ρόδα το αγγίζει. Και οι καμπάνες, τώρα, πανηγυρίζουν όλες μαζί.

Μ’ αρέσουν οι ήχοι της Κυριακής. Κάπου μέσα της εμπλέκονται οι ανάσες της γειτονιάς, πιο χαλαρές, πιο μεγάλες σε διάρκεια από αυτές τις καθημερινές. Μπερδεύονται με τα βήματα, τα τακούνια των γυναικών, που έχουν παιχνιδιάρικη διάθεση, τον χείμαρρο των παιδιών που διεκδικούν τη κυριακάτικη βόλτα.

Μ’ αρέσει να εστιάζω στην ακοή. Αμβλύνεται ο χρόνος, παρατηρώ καλύτερα, και την ανάσα μου μαζί.

Ανάσα και ήχος πάνε παρέα. Την ανάσα δεν τη βλέπεις εύκολα, όμως μπορείς και την ακούς.

Πόσοι ήχοι χωράνε μέσα σε μιαν ανάσα.

Και αλήθεια, σήμερα Κυριακή, οι ήχοι είναι μουσικοί, στροβιλίζονται μαζί με αυτούς της πρωινής σκουπιδιάρας.

Ακολουθώ τη ροή και παρασύρομαι από τους ήχους, εδώ στην πόλη μου, όχι μακριά στην εξοχή. Και αφουγκράζομαι πόσες ανάσες πάλλονται ταυτόχρονα με τη δική μου, χορεύουν μαζί σ’ αυτή τη δίνη του ήχου.

Είμαστε ένα, δεν μας χωρίζει τίποτα. Το σύμπαν ολόκληρο μια ανάσα, ένας ήχος, μια μουσική.

Ανάσες, ήχοι, φωνές, φωνές που δεν είναι κουρέλια , μα πανιά πολύχρωμα απλωμένα στον ορίζοντα της πόλης μας αυτή την Κυριακή και κάθε Κυριακή που εμείς θα επιλέξουμε να ακούμε, να αφουγκραζόμαστε.

Δύο είναι τα πολυτιμότερα αγαθά της ζωής μας.

Το ένα είναι η Ανάσα μας.

Σ’ αυτό το εικοσιτετράωρο της ζήσης μας, ας της δώσουμε τη θέση που της πρέπει, όλο μας τον σεβασμό και την αγάπη.

( ΥΓ. Και για όσους πιθανά αναρωτιούνται το δεύτερο αγαθό είναι ο Χτύπος της Καρδιάς μας).

«Αν θέλαμε να παραφράσουμε μια γνωστή έκφραση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αναπνοή είναι ζήτημα ‘ζωής και ανάσας’-όπως λέμε, ζωής και θανάτου. Τα αναπνευστικά προβλήματα υποδηλώνουν τον τρόπο που βιώνουμε διάφορες καταστάσεις στη ζωή μας- τον περιορισμό, σε αντίθεση με την ελευθερία` τη ζωή, σε αντίθεση με τον θάνατο` τη θλίψη, σε αντίθεση με τη χαρά. Μερικοί θέλουμε να ξέρουμε πώς θα είναι η τελευταία μας ανάσα, καθώς μας απασχολεί πολύ ό, τι αφορά τον θάνατο , κι όμως παλεύουμε για αέρα όταν νοιώθουμε την ανάσα μας να μας εγκαταλείπει.» ( G. Epstein)